زیتون سیاه ترکیه را سبز رنگ می‌چینند، سپس با اکسیژن پمپ می‌کنند تا سیاه شوند. سپس سایه آنها با یک ترکیب شیمیایی سیاه رنگ به نام فروس گلوکونات ثابت می شود. این گونه بی مزه را به عنوان مجردهای کرافت دنیای زیتون در نظر بگیرید.
زیتون از نظر فنی یک “دروپه” است، میوه ای با یک تکه تکه تکه بزرگ در داخل. (بله، زیتون میوه است، نه سبزی.) زیتون سرشار از ترکیب اولئوروپئین است که به آن تلخی شدیدی می دهد.
در مقایسه با سایر میوه‌های هسته‌دار (میوه‌های هسته‌دار مانند هلو و گیلاس) زیتون دارای محتوای قند بسیار کم و مقدار روغن بالا (12 تا 30 درصد) است که هر دو بسته به زمان برداشت و تنوع متفاوت هستند.
اما این درمانی است که زیتون را تبدیل به زیتون می کند و شوری، بافت لطیف و طعم خاص را به آن می بخشد.
به لطف تلخی اولئوروپین – ایمن اما عمیقاً غیرجذاب – زیتون ها باید قبل از آماده شدن برای خوردن، تحت یک فرآیند درمان قرار گیرند. اگر به طور تصادفی یک زیتون خام را گاز گرفته اید، بدون شک با وحشت تلخ و طاقت فرسایی که به وجود می آید آشنا هستید.
پخت زیتون در واقع بیشتر شبیه تخمیر است – تبدیل قندهای طبیعی زیتون به اسید لاکتیک است. اولئوروپئین و فنل های با مزه تند به یکی از پنج راه از میوه شسته می شوند.
زیتون های کاملاً رسیده و بنفش تیره یا سیاه به تدریج در آب نمک تخمیر می شوند (یعنی آب نمک). این به زمان زیادی نیاز دارد – تا یک سال. زیتون های پخته شده با آب نمک اغلب شیرین و پر عمق هستند، زیرا آب نمک طعم طبیعی میوه را تشدید می کند.
خیساندن، شستشو در آب ساده، و تکرار، و دوباره تکرار… این روش کندترین روش و در نتیجه بسیار نادر است. برخی از تولیدکنندگان فرآیند پخت خود را در حمام آب شروع می‌کنند و سپس زیتون‌های خود را به آب نمک چاشنی منتقل می‌کنند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.